„Multum in parvo“ – de bekende Latijnse uitdrukking beschrijft de mopshond doeltreffend. Want in zijn kleine lichaam zit „veel hond“. Met zijn onvergelijkbare charme en humor in combinatie met intelligente en diepte zorgt de mopshond voor amusement in het alledaagse leven van zijn baasje.
Eigenschappen van de Mopshond
De mopshond is een van de clowns van de hondenwereld. Het is echter niet alleen zijn “grappige gezicht” met de diepe rimpels, de platte neus en grote zwarte ogen waardoor zijn baasje in de lach schiet, maar vooral zijn buitengewone gevoel voor humor. Elke dag bedenkt hij nieuwe dwaasheden, waarmee hij zijn baasje aan het lachen maakt. De mops is ongelooflijk speels en ondanks zijn korte pootjes houdt hij erg van beweging. Je zult het misschien niet geloven, maar de mopshond is geschikt voor hindernisbanen, behendigheidsspelletjes en zelfs als metgezel voor korte fietstochten. Tegelijkertijd is hij ook een zeer waardige hond die ook kan genieten van rust. Hij slaapt veel en snurkt graag in zijn bedje, op de bank of op schoot van zijn baasje. Toch is het geen schoothondje. Hij kan het ene moment rustig zijn en bijna lethargisch overkomen en het volgende moment ineens weer heel levendig zijn als iets zijn aandacht trekt. Dan kwispelt de kleine hond met zijn staart en springt door de woonkamer, blij met de afwisseling. Tegenover mensen en andere dieren is hij altijd vriendelijk en open. De kleine hond met het grote hart houdt erg van zijn baasje en gaat het liefste overal mee naartoe. Hij volgt hem op de voet en blijkt een ongelooflijk trouwe metgezel te zijn. Als hem iets niet uitkomt, bijvoorbeeld als zijn geliefde baasje hem niet genoeg aandacht geeft, kan hij ook een dikkop zijn. Als hij dan doet alsof hij Oost-Indisch doof is en zijn baasje negeert, moet zijn baasje om hem lachen. Blaffen of zelfs agressief gedrag komen niet voor in het vocabulaire van de vrolijke dwerghond. Omdat hij zo goedmoedig is, kan het dus gebeuren dat hij agressies van bijvoorbeeld andere honden verkeerd inschat en gevaarlijke situaties daardoor onderschat. De mopshond laat zich niet snel van zijn stuk brengen – zou hij weten dat hij volgens de FCI-standaard een van de Molossers is en dus gerelateerd aan de Duitse Doggen?
Uiterlijk
Je ziet meteen dat deze kleine hond veel spiermassa heeft oftewel „multum in parvo“. De mops is erg compact en zijn gedrongen lichaam getuigt van sterke spieren. Zijn lichaamsbouw met de rechte rug is kwadratisch. Hij moet er dan ook niet langgerekt uit zien. Wat hij aan beenlengte heeft, moet hij ook aan ruglengte hebben. De behoorlijke plompe massa van zijn lichaam mag niet worden aangezien voor overgewicht. Volgens de FCI ligt zijn ideaalgewicht tussen de 6,3 en de 8,1 kg. De standaard geeft geen nauwkeurige richtlijn voor de schofthoogte. Deze mag echter niet hoger dan 35 cm zijn. In verhouding tot zijn kleine lichaamsgrootte ziet het hoofd er groot uit. Kenmerkend is zijn korte staart en zijn platte zwarte neus met vrij ver geopende neusgaten. Het streven naar een samengedrukte neus en een dikke neusplooi werd in 2010 uit de standaard gehaald. Te veel rimpels wordt tegenwoordig in sommige landen als mishandeling gezien en kan zelfs bestraft worden. Noch de neus noch de ogen mogen in hun functie worden aangetast door de grote diepe rimpels. De grote ronde ogen die een donkere kleur hebben en die hun baasje met een zachte en enigszins bekommerde blik aankijken mogen sinds de verandering van 2010 niet meer naar voren uitpuilen.
De kleine oren van de mops moeten naar voren vallen en het puntje van het oor ligt dicht bij de ronde kop. Naast dit zogenaamde „knopoor“, waaraan de standaard de voorkeur geeft, is ook het rozenoor toegestaan. De oren zijn dan naar achteren gevouwen waardoor men in het oor kan kijken. De gladde korte en zacht glanzende vacht heeft volgens de voorschriften een kleur en kan in vier kleuren voorkomen: zwart, zilvergrijs, abrikoos en beige. De aftekeningen op het hoofd, het masker, de duimafdruk op het voorhoofd en de moedervlekken op de wangen moeten in duidelijk contrast staan met de basiskleur. Naast deze toegestane kleuren proberen „hobby-fokkers“, die niet volgens de FCI-standaard fokken, ook telkens weer andere kleurvarianten te krijgen. Soms komt de mopshond dan zelfs in het bruin, sable, merle-kleur of gestroomd voor. Hij wordt dan echter niet erkend als pug (Engels voor mops).
Geschiedenis van de Mopshond
Hoewel de mops volgens de FCI-standaard als Engels hondenras gezien wordt, liggen zijn wortels in China. Daar werd hij meer dan 2000 jaar geleden gefokt uit dogachtige honden. Daarom wordt hij binnen de FCI tot de Molossers gerekend. In het Keizerrijk van China was het houden van een mops in die tijd een privilege. De mops werd gezien als „keizershond“ en daarom mocht alleen de keizer hem bezitten en aanraken. De keizershonden hadden een erg luxeleventje. Het kwam regelmatig voor dat de kleine viervoeters met de platte neus zelfs door een lijfwacht beschermd werden. De mops kwam alleen in de handen van het volk terecht als hij geschikt was om verder mee te fokken. Maar in dat geval moesten de burgerlijke kopers een aanzienlijke som met geld opbrengen om deze keizershond te krijgen. Met de Verenigde Oostindische Compagnie kwam de hond rond 1500 naar Nederland. Vanuit daar veroverde de kleine charmante dikkop snel veel mensen van adel. De hond werd een geliefde salon-hond van rijke dames. In de loop van de industrialisatie en de teloorgang van de adellijke huizen raakte de mopshond echter steeds meer in de vergetelheid.
Het is aan Britse fokkers te danken dat de mops niet is uitgestorven. Rond 1900 maakte de mops in Groot Brittannië zijn „comeback“. Hij werd ook snel wereldberoemd. Hoewel er door de jaren heen vooroordelen zijn ontstaan – de mops zou lui, saai en vraatzuchtig zijn – is hij nog steeds erg geliefd bij veel mensen.
Fokkerij en gezondheid
Ook vandaag de dag nog moeten mensen die geïnteresseerd zijn in een raszuivere mops een hoge prijs betalen. De prijs van een puppy van een serieuze fokker ligt tussen de 1.300 en de 1.500 euro. Maar meestal wordt dit geld goed geïnvesteerd omdat je bij een erkende fokker een gezonde sterke mops krijgt, waar je jaren plezier van heeft. Bovendien hoef je je geen zorgen te maken over hoge dierenartskosten. Je moet ook in jouw achterhoofd houden dat een verantwoordelijke fokker veel waarde hecht aan het welzijn en de gezondheid van zijn dieren. De hoge prijs van de pup kan de gemaakte kosten vaak maar net dekken. Het op de juiste manier houden, een nauwkeurige stamboomanalyse voor de kruising, vaccinaties en onderzoek door een dierenarts, hoogwaardig voer van de moeder en de pups en het mogelijk maken van een gezonde ontwikkeling kosten een fokker veel geld. Snel geld verdienen kan alleen met een mopshond die deze gezondheidscontroles niet heeft gehad en die geen stamboom heeft. Je kunt omwille van de gezondheid van het dier beter afstand houden van mopshonden die voor een spotprijs worden aangeboden. Als je toch niet zo veel geld kunt of wilt opbrengen, kan het bezoek aan een dierenasiel de moeite waard zijn. Soms wacht er daar een mops op een nieuw baasje.
Hoewel veel fokkers er tijd en energie insteken om gezonde en robuuste honden te fokken, heeft het ras nog steeds te maken met een aantal ras-typische ziektes. Veel van deze ziektes zijn te wijten aan het over-fokken van de mopshond als een populaire modehond met een platte neus en diepe rimpels. Als gevolg van dit „schoonheidsideaal“ kampen veel vertegenwoordigers van dit ras met ademhalingsproblemen, omdat de korte snuit het luchtkanaal extreem versmalt. Het beroemde snurken van de mops komt vaak door een te lang zacht gehemelte. Er treden ook vaak problemen op bij de ogen zoals ontstekingen van het hoornvlies en zweren.
Het is te hopen dat de moeite van fokkers en de verandering van de standaard in 2010 positieve gevolgen hebben en dat deze aandoeningen daardoor steeds minder voorkomen.
Voeding
Niet alleen de fokker is verantwoordelijk voor de gezondheid van de mopshond. Ook de bezitter is verantwoordelijk. Hij moet zijn viervoeter op de juiste manier verzorgen en houden en hem een gezonde voeding geven. Veel ziektes kunnen daardoor voorkomen of in elk geval vroegtijdig herkend worden.
Voeding speelt daarin een belangrijke rol. Een hoog vleesaandeel in het voer, een beetje groente, een laag aandeel aan graan en het vermijden van suiker zorgen ervoor dat de mopshond wordt voorzien van de benodigde voedingsstoffen en vitaminen. Met evenwichtig voer zorg je er bovendien voor dat jouw hond niet te zwaar wordt. Als je de hond op de verkeerde manier voert heeft hij neiging tot overgewicht. Het is het beste om het voer over drie kleine maaltijden te verdelen, altijd op dezelfde tijdstippen. Jouw hond zal dan snel aan vaste tijdstippen wennen en ook zijn hongergevoel daarop afstellen. Het voer moet op kamertemperatuur zijn om maagproblemen te voorkomen. Na een maaltijd moet je jouw mops bovendien eerst tijd geven om te kunnen verteren. Wacht eerst even voordat je buiten met hem gaat wandelen of spelen.
Het houden van een mops en zijn gezondheid
Om ziektes te voorkomen heeft jouw mops natuurlijk ook verzorging nodig. Omdat de mops van nature snel haren verliest, moet hij vaak geborsteld worden. Ook de ogen en oren moeten regelmatig gecontroleerd en schoongemaakt worden. De rimpels op het hoofd en gezicht moeten ook schoon en droog worden gehouden.
Verder is het houden van een mops erg simpel. De kleine hond heeft niet veel ruimte nodig en niet veel beweging. Hij slaapt veel, heeft geen jachtinstinct en kan makkelijk worden opgevoed omdat hij erg op de mens is gericht. Toch moet je veel spelen met de mopshond en hem stimuleren zich te bewegen. Dat is de enige manier om te voorkomen dat jouw mops lusteloos en ongemotiveerd wordt. Een actief verloop van de dag, met wandelingen en kleine spelletjes voorkomen bovendien dat de hond overgewicht krijgt. Met de juiste motivatie is de mopshond over het algemeen heel levendig en speels. En per slot van rekening kan hij na al het spelen het beste van een dutje op schoot van zijn baasje genieten.
