Pittige waakhond of een iets te groot schoothondje? Bij de Dobermann scheiden die geesten zich. Niet in de laatste plaats past het gevaarlijke beeld niet bij het hondenras vanwege zijn vele optredens op het witte doek. Maar sinds de succesvolle Amerikaanse serie ‘Magnum’ geniet de Dobermann ook cultstatus.
In de eerste plaats is de Dobermann zeker een waakhond. Hij is moedig, zelfverzekerd en onbevreesd en is daarom bij uitstek geschikt als politie- of legerhond. Daarom is er ook in de huidige rasstandaard van de FCI nog extra gemiddelde broosheid en bovengemiddelde gevoeligheid geëist.
Echter, in de basis is deze hond zeer vreedzaam. Met een competente en betrouwbare verzorger aan zijn zijde, die hem kan voorzien van een goede opleiding en werkgelegenheid, toont hij zich soms heel zachtaardig en knuffelig.
Verwijzend naar zijn imago als vechthond noemen liefhebbers hem knipogend ook wel ‘vechtersbaas’. Binnen zijn familie presenteert de Dobermann zich als zeer loyaal, aanhankelijk en kindvriendelijk. Een Dobermann verdedigt zijn familie zonder aarzeling, en hierdoor begroet hij vreemdelingen met een aangeboren scepsis. Dat betekent echter niet dat hij zichzelf met ontblote tanden op elke indringer werpt: een goed opgevoede, gesocialiseerde hond zal nooit iemand zonder reden aanvallen of bijten. Zijn scherpe aard toont een Dobermann alleen op commando. Zoals met alle honden is het belangrijk om de riem in eigen hand te houden. Een Dobermann heeft behoefte aan een ervaren en veilige roedelleider die duidelijk laat zien wie de leiding heeft. Als de verzorger het vertrouwen van de hond heeft gewonnen, dan zal die hem altijd als ondergeschikte volgen.
Nog meer dan veel andere rassen is de Dobermann het spiegelbeeld van zijn meester. Een souvereine en vreedzame verzorger heeft ook een zelfverzekerde en gehoorzame hond aan zijn zijde. Honden van dit ras blijken zeer goed te behandelen en hebben een hoge werktevredenheid. Ze zijn zeer snelle leerlingen en erg efficiënt. De Dobermann wordt zelfs beschouwd als vijfde slimste hondenras in de wereld. Weet men deze kwaliteiten te waarderen en te bevorderen, zijn Dobermanns zelfs geschikt als gezinshond.
De reden waarom een Dobermann, ondanks zijn in principe vreemdzame karakter, op het eerste gezicht als waakhond wordt gezien, is waarschijnlijk vooral te danken aan zijn imposante verschijning. De krachtige en gespierd gebouwde hond lijkt bijna adellijk door zijn elegante lichaamslijnen, fiere houding en vastberaden uitdrukking. Voor veel van zijn fans belichaamt hij het ideale beeld van een hond.
Door het bijknippen van de typische middelgrote oren en staart werd de slanke, dreigende verschijning nog erger versterkt. Kort na de geboorte werd de staart van de pups geamputeerd. Op de leeftijd van een paar weken werden ten slotte ook de oren in de uiteindelijke vorm gesneden. Met behulp van een kleefverband en een spalk, die de pups meerdere weken moest dragen, werden de oren rechtop gehouden totdat het de uiteindelijk bekende rechtopstaande oren waren. Het bijsnijden werd aanvankelijk niet gedaan vanwege het uiterlijk, maar om het waakvermogen te ondersteunen. Een Dobermann met korte flaporen en een korte staat was moeilijker te pakken door een aanvaller en hierdoor waren ze zelden in staat om hem te dwarsbomen. Het uitsnijden moest de Dobermann zo ongrijpbaar maken. Voor lange tijd werd de bijgesneden Dobermann alleen als ‘echte Dobermann’ beschouwd door liefhebbers.
Op basis van het dierenwelzijn werd het oor en staart bijsnijden in de jaren ’80 en ’90 gelukkig verboden. De slappe oren en de lange staart bekroonde de eens zo dreigende Dobermann met een zacht en vriendelijke kant. Hoewel veel voormalige Dobermann fans het snij-verbod afkeurden en een aantal protesterende fokkers hun ras opgaven, won de Dobermann met zijn charmante flaporen veel nieuwe fans. Zodat er na de scherpe waakhond uit het verleden plotseling ook in toenemende mate vraag was naar de familiehond.
Populair was tegelijkertijd ook de bruine Dobermann variant. Hoewel de kleur van de vacht natuurlijk geen invloed heeft op de aard van de hond, lijkt een bruine Dobermann blijkbaar niet zo dreigend als zijn zwarte soortgenoot. Dus werden in films en tv-series meestal alleen zwarte Dobermanns gebruikt als acteur. De bruine versie is minder bekend dan de zwarte variant met roest-rode vlekken. Bruine honden worden vaker gehouden als elegante jachthond dan een Dobermann. Naast de zwarte en bruine vachtkleur varianten met de karakteristieke rood-bruine accenten zijn er ook Dobermanns in het blauw, wit en Isabel (mengeling van geel en wit). Echter zijn deze drie kleuren in de meeste landen uitgesloten voor de fokkerij. De gladde, glanzende vacht van de 63 tot 72 cm grote hond is kort en dicht, zonder ondervacht.
De geschiedenis van de tegenwoordig zwarte en bruine Dobermanns begint in eerste instantie echter met de muisgrijze vrouwelijk ‘Schnuppe’. Zij behoorde tot de Duitser Karl Friedrich Louis Dobermann, de grondlegger en naamgever van het latere Dobermann ras, die van 1834 tot 1894 leefde in het kleine stadje Apolda in Thüringen. Voor zijn persoonlijke bescherming op zijn werk zocht Meneer Dobermann naar een bijzonder waakzame en onverschrokken hond. Welk beroep Dobermann precies uitoefende is onbekend. In de verhalen van de overleveringen was hij belastinginner, nachtwaker, politieagent of zaakwaarnemer. Zeker is echter dat Dobermann werkte als hondenvanger voor de gemeente, dat hem het recht gaf om zwerfhonden te vangen en te doden, mits er geen eigenaar kon worden geïdentificeerd. Bijzonder waakzame en onverschrokken honden bewaarde Dobermann echter voor het fokken. Zijn lievelingshond genaamd ‘Schnuppe’, een grijze halfbloed uit het rond Apolda stammende hondenbestand, kruiste hij met een slagershond. Slagershonden waren een soort voorlopers van de Rotweiler, gekruist met een soort herder die uit Thüringen kwam met bruin-rode accenten. Hij gebruikte voor het fokken ook halfbloed varianten van de Pinsher en jachthonden.
Na de dood van Dobermann nam Otto Göller, een andere inwoner van Apolda, sommige honden over en kruisde die weer met andere hondenrassen. De huidige Dobermanns zijn waarschijnlijk samengesteld uit de volgende rassen: Rotweiler (slagershond), Duitse herder, Duitse Pinscher, Weimaraner, jachthonden en windhonden.
Göller kocht de mannelijke hond Graf Belling van zijn kennis Goswin Tischler. Deze hond belichaamd bijna perfect zowel de innerlijke als uiterlijke kenmerken van de huidige Dobermann. Graf Belling gaf deze kenmerken verder aan zijn nakomelingen en droeg daarmee beslissend bij aan de versterking van de Dobermann-standaard. Göller, die in zijn kennel ‘uit Thüringen’ zo’n 150 honden in zijn bezit had, trad in de handel met zijn waakzame en moedige viervoeters en verspreidde zo het Dobermann ras door de hele wereld.
Soeverein en gelaten – zo komt een evenwichtige Cane Corso Italiano over. Officieus is het uit Zuid-Italië afkomstige ras ook bekend onder de naam "Italiaanse Mastiff" of “Italiaanse Molosser”. Buiten Italië wordt het ras steeds bekender. Het ras is vooral geschikt voor sportieve baasjes met veel plaats en hondenervaring.
Een Pinscher in kleinformaat? Vergis je niet! De Dwergpinscher is een ‘echt mannetje’. Wie op zoek is naar een leuk en gezellig schoothondje is bij de Dwergpinscher aan het verkeerde adres. Ondanks zijn grootte heeft de levendige familiehond een enorme drang naar sport en beweging en houdt zijn baasjes flink in beweging.
De pluizige vacht en de grootte maken van de Shiba Inu in eerste instantie een aantrekkelijke metgezel voor veel hondenliefhebbers. Maar het samenleven met de Japanse hond vereist kennis over hondenopvoeding. Je moet het ook leuk vinden om samen met je hond te bewegen.
