De Bullmastiff behoort tot een van de jongste hondenrassen ter wereld. Terwijl de krachtige reus in zijn thuisland het leven van wilde dieren zuur maakte, wordt de vrolijke en kindvriendelijke viervoeter tegenwoordig in eerste instantie als familiehond gehouden. Toch wordt de Bullmastiff in sommige landen als lijsthond gemeld.
Geen wonder dat deze grote en krachtige hond zoveel angst in kan boezemen. Zijn opmerkzame blik en zijn sterke, zware gestalte, vanwege zijn verleden als waakhond, kan men beter niet provoceren. Gelukkig heeft de Bullmastiff tegenwoordig een zeer hoge drempel, die ervoor zorgt dat hij nooit onuitgelokt mensen of dieren aanvalt. Deze eigenschap in combinatie met een goede socialisiatie en consequente opvoeding in de puppytijd maakt de Bullmastiff een heel serene, rustige en aanpasbare hond die je onder deze omstandigheden probleemloos in een gezin met kinderen kunt houden. In de omgang met kinderen toont hij zich, ondanks zijn grootte, soepel en zacht. Dankzij zijn sterke zenuwen en een sterk zelfbewustzijn kan hij nauwelijk uitgelokt worden door andere honden tijdens zijn dagelijkse wandelingen. Vaak of nerveus blaffen is dit ras vreemd. Terwijl hij zich presenteert al seen levendige, pittige en speelse hond, kan hij ook erg genieten van de vrede in huis. De uren die hij alleen doormaakt als zijn eigenaar weg is komt hij het liefst slapend door.
Ondanks de balans en de goede natuur heeft de Bullmastiff ook een nogal eigenzinnige kant. Bevelen van zijn baasjes vervult hij soms pas na een zekere vertraging. En bij bevelen die in zijn ogen zinloos zijn, kan zijn kalmte soms omslaan in koppigheid. Absolute gehoorzaamheid kan men van een Bullmastiff overigens niet verwachten. Dit komt zeker ook doordat dit hondenras zich niet of nauwelijks ondergescikt laat maken. Hun intelligentie en het vermogen om situaties snel te beoordelen maken de Bullmastiff te begeleiden op ooghoogte. De Bullmastiff zal nauw verbonden zijn met jouw gezin en zal je levenslang trouw zijn. Ondanks hun zelfvertrouwen laten ze zien dat ze naar hun baasjes altijd goedmoedig, vriendelijk en zeer aanhankelijk zijn.
Vreemden benaderd de Bullmastiff echter sceptisch en gedistantieerd. Op basis van zijn opmerkzaamheid kan hij snel beoordelen of de bedoelingen van een persoon doorgaans betrouwbaar zijn. Onschadelijke en vriendelijke gasten heet hij al snel welkom in zijn familie. Mogelijke indringers ervaren echter al snel dat je niet moet spotten met de eigenlijke ‘heer des huizes’. Ook volgens de norm van de FCI zijn ‘zijn moed, zijn onverschrokkenheid en zijn verdediging tegen indringers’ legendarisch. Zijn uitgesproken beschermende instinct is aangeboren bij de Bullmastiff en behoeft geen verdere bevordering. Net zoals zijn beschermende instinct hoeft zijn waakzaamheid niet getraind te worden, waarmee dit ras samen met een goed ontwikkeld gezicht- en gehoorvermogen in de wieg is gelegd. Visueel, fysiek en mentaal heeft een Bullmastiff alles wat je van een uitstekende jacht- en waakhond kan verwachten. Hij heeft wel behoefte aan een vroege socialisatie en opvoeding door een ervaren hondenbezitter om zijn goedmoedige en rustige natuur op de voorgrond te zetten en om het beeld als vechthond te verdrijven, wat zeker niet terecht is bij deze vriendelijke, betrouwbare en veelzijdige viervoeter.
Verschijning
Met een schoudershoogte van maximaal 69 centimeter en een gewicht tot 60 kilogram bij mannetjes is de Bullmastiff ongetwijfeld een grote, logge hond. Integendeel, zijn gespierde lichaam verbaast je met zijn kracht en wendbaarheid. Deze imposante verschijning wordt versterkt door de vierkante vorm van de schedel, als gevolg van de hoog geplaatse, teruggevouwen v-vormige oren.
Het voorhoofd van de Bullmastiff is in ruste rimpelloos. Echter, zodra iets zijn interesse heeft gewekt, heeft zijn voorhoofd aanzienlijk veel rimpels. Deze karakteristieke voorhoofdrimpels, die hij zijn baasjes toont als hij iets merkwaardigs heeft gezien zijn ondertussen een kenmerk van dit jonge hondenras geworden.
Qua kleur komt de Bullmastiff voor in de kleuren rood, gestreept of lichtbruin. Allen Bullmastiffs hebben de zwarte hoektanden gemeen, die helderder zijn in de richting van de ogen en de karakteristieke uitstraling van zijn opmerkelijke schedel voltooien. Niet minder indrukwekkend is zijn zeer gespierde hals, wat bijna overeenkomt met de omtrek van de kop. Zijn brede borst reikt diep tussen de ver uit elkaar staande, rechte voorbenen. Terwijl witte markeringen ongewenst zijn volgens de FCI-norm is ten minste één markering op de ferme borstkas toegestaan.
Omdat de Bullmastiff een relatief jong hondenras is, waarvan de oorsprong in de 19e eeuw ligt, kan de geschiedenis met zekerheid vastgesteld worden. In tegenstelling tot veel oudere rassen die meer per toeval ontstaan zijn in de oudheid is de Bullmastiff van meet af aan doelgericht gefokt. Uit de kruising van de Oude Engelse Mastiff en een Engelse Bulldog spraken de Engelse jagers in de 19e eeuw over de optimale jachthond, die hen en hun wild betrouwbaar konden beschermen tegen stropers.
Hoewel stroperij toendertijd met de doodstraf veroordeeld werd, waren er veel mensen in die tijd die in stroperij hun laatste redmiddel zagen. De stijging van de sociale armoede en de groeiende wanhoop van stropers maaktde de situatie van jachtopzieners die de wilde bestanden van de grootgrondbezitters wilde verdedigen altijd gevaarlijk. Om te ontkomen aan de doodstraf, die hen dreigt bij de arrestatie door een jachtopziener, deinzen sommige stropers niet terug voor moord. De groten jachthondenrassen, zoals bijvoorbeeld de Ierse Wolfshond, die de jachtopziener hielpen bij het verdringen van stropers, volbrachten hun beoogde taak niet op de verwachte wijze. De extreme jachtgedreven honden verwondde de stropers soms zo erg dat sommige overleden als gevolg van de hondenaanval. Een brede, openbare executie die andere stropers moest afschrikken kon dan niet meer worden gesteld. Zo werd de roep om een grote, sterke hond luider die rustig en gedurfd, maar zeer gecontroleerd de strobers waar mogelijk intact kon vangen. Bij de kruising van de Mastiff (ongeveer 60 procent) en de Engelse Bulldog (ongeveer 40 procent) bleek dit doel snel bereikt. Dankzij het doelgericht, selectief fokken ontstond er een uitstekende waakhond die alle gewenste eigenschappen met zich meebracht. Met de latere kruising met de Bloedhond werd het reukvermogen en het bijbehorende spoorzoeken als ‘Gamekeeper’s Nightdog’, zoals het ras oorspronkelijk heette, opnieuw aanzienlijk verbeterd. Op kerstavond in 1924 werd het nieuwe ras met de naam ‘Bullmastiff’ door de Engelse Kennel-Club officieel erkend. De nieuwe rasnaam is te wijten aan de samenstelling van zijn twee voorgangers: de Old English Mastiff en de Old English Bulldog.
Met de verbetering van de sociale structuur en een algemene verandering van de Engelse bezittingen in de 20e eeuw was de Bullmastiff als waakhond voor boswachters als snel niet meer nodig. Dankzij zijn uitstekende speurvaardigheden en zijn dreigende figuur werd hij kort daarna gepromoveerd tot Engelse ‘Policedog’. Ook bij Amerikaanse autoriteiten was de universele diensthond al snel populair. In zijn thuisland Engeland, net als in veel andere landen, heeft de trouwe en betrouwbare Bullmastiff zich ontwikkeld tot een gewaardeerde metgezel en familiehond.
Fokken en gezondheid
Vooral de fokker S. E. Moseley en zijn ‘Farcroft’-kennel had een groot aandeel in de wereldwijde populairiteit van de Bullmastiffs. De mannelijke stam van de ‘Farcroft Fidelity’ wordt nu beschouwd al seen van de bekendste vertegenwoordigers van het vroegere Bullmastiff ras.
Dankzij hun gelatenheid, de hoge drempel en hun zelfbewustzijn werden Bullmastiffs als politie-, speur-, blindegeleide- en reddingshond gezien. Mosely, de eerste president van de ‘National-Bull-Mastiff-Police-Dog-Clubs’, herkende in de betrouwbaarheid en goede aard van de hond ook de optimale omstandigheden voor een familiehond. Zo begon hij in 1925 vanuit een pure jachthond ook een familiehond te fokken.
Na de Tweede Wereldoorlog werd het ras Bullmastiff uiteindelijk ook in Europa gehouden, waar het sinds midden jaren ’70 doorgefokt wordt. Verantwoordelijk voor de rasstandaard is nog steeds Engeland, het moederland van de Bullmastiff. Hierdoor worden alleen welpen, die in aard en uiterlijk precies aan de rasstandaard voldoen, mogen later als fokdieren gebruikt worden. De VDH-fokrechters hechten bij hun beoordeling ook veel waarde aan de gezondheid van de dieren. In principe worden Bullmastiffs daarom ook beschouwd als redelijk gezond ras met een overzichtelijk aantal rasspecifieke ziekten. Net zoals bij andere grote Molossers, waaronder de Bullmastiff ook valt, is er een aanleg voor heupproblemen (HD) en andere aandoeningen met betrekking tot het bewegingsapparaat zoals hartspierziekten.
Ongeacht het ras, alle honden hebben vleesrijke voeding nodig. Hondenvoer moet worden geselecteerd op basis van het gewicht, de leeftijd en de kenmerken van uw huisdier. Vraag in geval van twijfel advies aan uw dierenarts. Neem een kijkje in de hondenwinkel voor verschillende merken droog- en natvoer.
Zorg en houden
De verzorging van de Bullmastiffs is heel eenvoudig. Dankzij zijn korte, gladde en strakke vacht volstaat af en toe borstelen bij het volledig ontdoen van mogelijke verontreiniging van lange wandelingen in de openlucht.
Des te meer tijd moet een eigenaar van een Bullmastiff spenderen aan de opvoeding. Het eigenzinnige karakter van deze koppige viervoeter, zijn krachtige omvang en niet in de laatste plaats het feit dat hij in sommige landen als ‘lijsthond’ geldt, vereist een ervaren eigenaar die een liefdevolle maar consequente opvoeding kan geven. In het beste geval begint de opvoeding onmiddelijk na de geboorte door de moederhond en de fokker en wordt deze opleiding levenslang voortgezet door de nieuwe eigenaar. Een goede aanvulling op het onderwijs is de klassieke opleiding van ondergeschiktheid. Deze vorm van ‘werken’ geeft de voormalig werkhond vaak meer plezier dan lange wandelingen. Door hun gematigde bewegingsdrang kan deze rustige viervoeter ondanks hun grootte ook in stadswoningen gehouden worden. Niettemin heeft iedere Bullmastiff één à tweemaal per dag een wandeling nodig om volledig uitgeleefd te kunnen zijn.
Tot slot, een hond die fysiek en mentaal uitgedaagd wordt zal de commando’s en bevelen van zijn eigenaren makkelijker opvolgen. Met de juiste training en adequate belonging is de voormalig waak- en politiehond dus een hartelijk en vriendelijk familielid die niet alleen betrouwbaar zijn familie beschermt, maar ook levenslang trouw blijft aan hen.
Soeverein en gelaten – zo komt een evenwichtige Cane Corso Italiano over. Officieus is het uit Zuid-Italië afkomstige ras ook bekend onder de naam "Italiaanse Mastiff" of “Italiaanse Molosser”. Buiten Italië wordt het ras steeds bekender. Het ras is vooral geschikt voor sportieve baasjes met veel plaats en hondenervaring.
Een Pinscher in kleinformaat? Vergis je niet! De Dwergpinscher is een ‘echt mannetje’. Wie op zoek is naar een leuk en gezellig schoothondje is bij de Dwergpinscher aan het verkeerde adres. Ondanks zijn grootte heeft de levendige familiehond een enorme drang naar sport en beweging en houdt zijn baasjes flink in beweging.
De pluizige vacht en de grootte maken van de Shiba Inu in eerste instantie een aantrekkelijke metgezel voor veel hondenliefhebbers. Maar het samenleven met de Japanse hond vereist kennis over hondenopvoeding. Je moet het ook leuk vinden om samen met je hond te bewegen.
