Akita Inu

De trotse en eigenwijze Akita Inu met de grote krachtige gedaante is in zijn land van herkomst Japan een natuurmonument. Oorspronkelijk als jachthond gefokt is de gezelschapshond tegenwoordig maar beperkt verkrijgbaar.

Eigenschappen van de Akita Inu

De Akita is een eenling – de Japanse rashond wordt niet blij van een bezoek aan een overvol hondenuitlaat-veldje of een familiebijeenkomst met veel drukte en herrie. Ook de Akita heeft een nauwe band met zijn gezin nodig, maar alleen zijn baasje is over het algemeen genoeg gezelschap. Tegenover kinderen van zijn eigen gezin is hij meestal geduldig en liefdevol – wild spelen met kinderen die op bezoek komen is niks voor de hond die van rust houdt.

Waardige eenling

De Akita is een eenling – de Japanse rashond wordt niet blij van een bezoek aan een overvol hondenuitlaat-veldje of een familiebijeenkomst met veel drukte en herrie. Ook de Akita heeft een nauwe band met zijn gezin nodig, maar alleen zijn baasje is over het algemeen genoeg gezelschap. Tegenover kinderen van zijn eigen gezin is hij meestal geduldig en liefdevol – wild spelen met kinderen die op bezoek komen is niks voor de hond die van rust houdt.

Onderdanigheid is niet zijn ding

Zelfs de beste hondenopvoeder zal het niet lukken om de Akita Inu zo ver te krijgen dat hij nutteloze commando’s opvolgt. De serieuze en waardige rashond voelt niks voor gekke spelletjes of sportieve kunstjes. Bij hondensport zal je dus niet vaak een Akita tegenkomen, hoewel hij een uitstekende sporter is die – mits hij het nut van de opdracht inziet – goede resultaten kan behalen. Op het gebied van sport en opvoeding hangt het succes ervan af in hoeverre de eigenaar zijn hond weet te motiveren. Doorslaggevend is of de mens hem kan overtuigen dat gehoorzaamheid nut heeft.

Trouwe metgezel voor ervaren hondenbezitter

Een Akita Inu is bereid om zijn baasje te volgen – mits deze hem met veel geduld, liefde en consequentie weet op te voeden. Zinloze hardheid of zelfs geweld schiet bij deze hond in het verkeerde keelgat. Hij zal je dan ook niet snel vergeven. Een bezitter die zijn viervoeter van jongs af aan de weg wijst, grenzen stelt en zijn eigenwijsheid tolereert, zal een geweldige en trouwe begeleider hebben die zijn familie altijd beschermend ter zijde staat.

Hachikō – toppunt van trouw

De trouw maakt van de Japanse Akita-hond Hachikō een legende. De hond – in 2009 draaide er zelfs een gelijknamige film met Richard Gere – begeleide in de afgelopen jaren 20 van de vorige eeuw zijn eigenaar elke dag naar het station Shibuya in Tokio en haalde hem daar altijd op hetzelfde tijdstip weer op. Toen de eigenaar stierf wachtte Hachikō bijna tien jaar lang – tot zijn eigen dood – op het station op de terugkeer van zijn baasje. Een standbeeld met het opschrift „Hachikō Exit“ voor de westelijke ingang van het station herinnert nog aan de beroemde Akita.

De Japanse Akita Inu en de Amerikaans Akita

Tot 1945 was de export van de hond verboden. Na de Tweede Wereldoorlog waren er een stuk minder honden van dit ras. De honden die over waren, waren qua uiterlijk en karakter erg verschillend. Uit deze verschillende Akita-types ontwikkelden zich twee ras-lijnen: de hier beschreven Japanse Akita en de “Amerikaanse Akita” (herdershond-Akita) die na de oorlog met Amerikaanse militairen geëxporteerd werden. In Amerika werd er verder mee gefokt. In Japan richten fokkers zich op het herstel van het oorspronkelijke ras. Om dat te bereiken kruisten ze de honden met de zogenaamde „Matagi Akitas“. Beide rassen – zowel de oorspronkelijke iets kleinere Japanse lijn als ook de grotere en donkerdere Amerikaanse lijn – zijn tegenwoordig als zelfstandig ras erkend door de FCI.

Geschiedenis

In zijn land van herkomst Japan is de Akita al lang voor het reutje Hachikō bekend.

Afbeeldingen van honden op aardewerk of bronzen bellen bevestigen dat het oorspronkelijke hondentype een bijna 5000 jaar durende geschiedenis heeft. Onderzoek naar moleculaire genetica heeft sindsdien bewezen dat de Akita samen met Shiba, Chow-Chow en Shar Pei tot de naasten verwanten van de wolf behoren en dus behoren tot de oudste hondenrassen van de Aziatische wereld. Er zijn veel verschillende theses over de exacte afstamming van de Japanse nationale rashond die ervan uitgaan dat de eerste rashonden in de Japanse regio Akita ontdekt werden. Van daaruit werd het ras niet alleen in Japan bekend, maar ook op het Europese en Amerikaanse continent.

Gebruik

Oorspronkelijk werd de Akita ingezet als jachthond om te jagen op beren, everzwijnen en wilde vogels. De hond werd ook gebruikt als waakhond of als “pakezel”. In de 19^e eeuw werd de hond ook ingezet bij wrede, maar toentertijd erg gevraagde hondengevecht totdat ze in 1908 in Japan verboden werden. Om de gevechtshonden nog groter en krachtiger te maken, werden ze gekruist met Tosa- en Mastiff-honden. Als gezinshond en gezelschapshond, zoals hij tegenwoordig vooral gehouden wordt, heeft de Akita deze oorspronkelijke functies verloren. Desalniettemin is zijn beschermingsinstinct, zijn kracht en zijn jachtinstinct nog steeds erg aanwezig. Zinvolle fysieke en mentale uitdagingen en een consequente opvoeding zijn daarom belangrijke vereisten voor het houden van een Akita als gezinshond.

Uiterlijk

Hoewel de Akita bij de groep van de keeshonden hoort en er een link wordt gelegd met deze kleine honden is deze Japanse rashond niet in de laatste plaats door zijn grootte een erg imposante uitzondering. Met een schofthoogte van maximaal 70 cm is de Akita zonder twijfel een grote hond die met zijn gespierde en krachtige lichaamsbouw ook letterlijk maar moeilijk onder controle te houden is. Het brede voorhoofd en de karakteristieke driehoekige omhoog staande oren stralen Superioriteit en waardigheid uit. Typisch is ook de opgerolde staart die de Akita op de rug draagt.

Kleurvarianten van de Akita Inu

De vacht voelt hard en ruw aan, maar beschermt met de zachte dichte ondervacht tegen weer en wind. Traditioneel is de vachtkleur rood of sesam (rode vacht met zwarte punten). Maar ook gestroomde en witte honden worden geaccepteerd. Volgens de rassenstandaard moeten alle kleuren (behalve een kleurige witte honden) de zogenaamde „Urachiro“ hebben. Dat betekent wit haar aan de zijkant van de staart, de bakkenbaarden, de onderkant van de kaak, bij de hals, de buik en aan de binnenkant van de poten.

Gerichte fokkerij van het oorspronkelijke ras

De Japanners erkenden redelijk vroeg de betekenis van de trotse hond voor hun land en stimuleerden al sinds het begin van de 20^ste eeuw de gerichte fokkerij van dit nationale ras. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat de verschillende lijnen die zich in de loop der jaren door kruisingen (bijvoorbeeld met de Duitse herdershond) ontwikkelden in Japan niet geaccepteerd werden. Vanuit het perspectief van Japanse kynologen leidde dit eerder tot een splitsing dan tot een verrijking van het ras. Daarom werd in Japan juist het oorspronkelijke ras gefokt – lange poten, met het typische keeshonden hoofd, iets smaller en met een kortere rug dan de American Akita. Kruisingen met de Japanse jachthond Kishu Inu, met Japanse sledehonden, de Chow (link) en vooral met de Matagi Ataki moesten helpen om dit doel te bereiken.

Gezonde rashonden met karakter als fokdoel

Het behoud van het oorspronkelijke zuivere ras staat nu centraal bij de huidige fokkers – niet alleen in Japan, maar ook in veel andere Europese landen. In samenwerking met wetenschappers en onderzoekers proberen ze kenmerken van het oorspronkelijke ras te behouden en tegelijkertijd om genetische defecten of ongewenste kenmerken bij fokdieren te voorkomen. Het doel, gezonde en sociale rashonden te fokken, kan alleen bereikt worden door strenge fokeisen en veel inzet van de fokker. Dieren die gevoelig zijn voor ziektes worden niet geaccepteerd en consequent van de fokkerij uitgesloten.

Hoe zit het met de gezondheid van de Akita?

Desalniettemin kampen een paar vertegenwoordigers van dit Japanse hondenras nog steeds met gezondheidsproblemen. Zoals huid- en haaraandoeningen (bijv. Sebdenitis), auto-immuunziekten, progressieve retinale atrofie, epilepsie, schildklieraandoeningen en niet in de laatste plaats de wijdverspreide heupdysplasie (HD) die bij grote rassen vaak voorkomt. Bij een verantwoordelijke fokkerij worden fokdieren op alle typische ziektes getest om zo het risico op een ziekte zo veel mogelijk te verkleinen.

Waarom hebben puppy’s papieren nodig?

Wie kiest voor een Akita als nieuw gezinslid moet daarom alleen met serieuze fokkers in zee gaan die zijn aangesloten bij Akita-verenigingen en die volgens de regels van de FCI fokken. Alleen op deze manier kan worden gewaarborgd dat aan alle voorschriften en eisen van het ras wordt voldaan en dat je een gezonde rashond krijgt die voor jarenlang plezier zorgt. Je doet niet alleen het Akitaras, maar ook jezelf een plezier als je een grote boog maakt om “schattige” puppy’s die door broodfokkers die alleen uit zijn op winst worden aangeboden.

Voeding voor de Akita Inu

Een vereiste voor een lang hondenleven is niet alleen het kopen van een gezonde puppy, maar ook op het dier afgestemde voeding. Bij het kiezen van voer moet net als bij de aankoop van een pup niet alleen de prijs, maar ook de kwaliteit doorslaggevend zijn. Dat betekent echter niet dat het duurste voer automatisch het beste is. Onafhankelijk van de prijs moet je ook een blik op de ingrediëntenlijst werpen. Belangrijk is dat het voer evenwichtig is en je hond van alle belangrijke voedingsstoffen wordt voorzien.

Ontdek het ruime assortiment aan hondenvoer in onze webshop!

Veeleisende fijnproevers?

De Akita staat erom bekend dat hij hoge eisen aan voer stelt. Soms kan het een tijdje duren voordat je het juiste voer gevonden hebt wat niet alleen gezond is, maar ook in de smaak valt bij je viervoeter. Het is beter om niet te snel op ander voer over te stappen. Geef je hond de kans rustig aan de smaak te wennen. Ook de maag heeft tijd nodig om het voer goed te verteren. Te vaak van voer veranderen is het niet goed voor het hondenlichaam en kan leiden tot diarree of verstopping. Laat je hond dus stap voor stap wennen aan het nieuwe voer – het kan een week duren voordat je bent overgestapt op ander voer door telkens meer van het nieuwe voer door het oude voer te mengen.

Welk voer is voor de Akita het juiste voer?

Simpel gezegd moet hondenvoer uit vlees bestaan (ongeveer 70 procent) en veel groente (ongeveer 20 tot 30 procent). Graan hebben honden echter bijna niet nodig. Zoetstoffen (bijv. suiker) of kunstmatige smaakversterkers hebben in de voerbak helemaal niks te zoeken. Omdat de Akita gevoelig is voor huidproblemen zoals allergische huiduitslag, moet je geen varkensvlees en sojaproducten voeren. Ook veel snoepjes als tussendoortje kun je beter links laten liggen. Twee keer per dag voeren is voldoende voor je Akita. Vlees van runderen, lam, wild en struisvogel is aan te raden – in welke vorm je het voert is aan jou en de smaak van de hond. Bij droog vlees moet je erop letten dat je hond voldoende water krijgt. Ook de BARF-methode valt bij veel vertegenwoordigers van dit ras goed in de smaak. Met BARF wordt biologisch op het dier afgestemd rauw voer bedoeld.

Hoeveel tijd kost de verzorging van een Akita?

Ook de juiste verzorging draagt bij aan de gezondheid van je viervoeter. Over het algemeen stelt de harde korte vacht van de Akita, die een uitstekend zelfreinigend mechanisme heeft, geen hoge eisen aan de vachtverzorging. Tijdens de rui (twee keer per jaar) is het echter een ander verhaal. Om de oude afgestorven haren uit de vacht te verwijderen moet je gedurende deze periode dagelijks grondig borstelen.

Hoe moet je de Akita Inu op de juiste manier houden?

Op het eerste gezicht lijkt de Akita een niet veeleisende hond: hij houdt van rustige lange wandelingen en heeft niet elke dag sportieve en mentale uitdagingen nodig zoals bij andere hondenrassen wel het geval is. Maar de hond heeft een eigenwijs karakter waardoor de mens bij de dagelijkse omgang kennis, geduld en inlevingsvermogen nodig heeft.

Voor wie is een Akita geschikt?

Een Akita heeft daarom een ervaren baasje nodig die ervaring heeft met honden en veel weet over hun opvoeding. Daarnaast moet hij tijd en zin hebben zich serieus en intensief met de hond de hond bezig te houden. Een vroegtijdige en consequente opvoeding en een uitgebreide socialisering zijn voor een harmonieus samenleven met de Akita noodzakelijk. Maar zelfs daarmee zal je niet bereiken dat de hond blij is als hij soortgenoten tegenkomt – een Akita is en blijft een eenling die genoeg heeft aan het gezelschap van zijn baasje. Wie ervan droomt een hond te hebben die je makkelijk overal mee naartoe kan nemen en niks tegen hectiek heeft en van samen dollen houdt, is bij deze rashond aan het verkeerde adres. Wie de bijzonderheden van de Japanner accepteert en zijn trots en onafhankelijkheid weet te waarderen krijgt een ongelooflijk trouwe partner aan zijn zij die je al snel niet meer zal kunnen missen.